"CARRIE" Stephen King

Tytuł: Carrie

Autor:Stephen King 

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Tytuł oryginału: Carrie

Data wydania: 8 października 2013

Liczba stron: 208

O Kingu każdy słyszał. Gdzieś w podświadomości wiemy, że to mistrz kryminału i horroru. Skoro wszyscy go znają, stwierdziłam że ja także wreszcie powinnam zapoznać się z jego twórczością. I tak oto w moje łapki wpadła "Carrie" - literacki debiut mistrza. Trochę bałam się zacząć czytać, nigdy nie obejrzałam żadnego horroru, nic nie czytałam, a tu moja wyobraźnia sama miałaby mi podsuwać obrazy... Ale stwierdziłam, że raz się żyje i zaczęłam.
Carrie wbrew pozorom jest normalną nastolatką. Chciałaby chodzić na prywatki, rozmawiać z innymi, podobają jej się chłopcy - norma. Jednak z jakiegoś powodu jest uznawana za dziwadło. Wyśmiewana, poniżana, zepchnięta na margines. Jej matka jest religijną fanatyczką, chcącą ustrzec Carrie przed grzechem. To dlatego bohaterka książki Kinga chodzi w długich spódnicach i szerokich swetrach, nie maluje się, stara się nie zwracać na siebie uwagi (co bardzo odróżnią ją od rówieśników) - bo to wszystko sprowadza grzech i potępienie. Trudno się dziwić, że inni jej nie lubią, skoro jest odludkiem, prawda? Któż nie szydziłby z dziwoląga? Któż jednak może wiedzieć, że Carrie planuje zemstę? Kiedy wreszcie dorasta, odkrywa w sobie niezwykłą moc. Jest telekinetką.
Żeby nie zdradzić wam więcej przejdę do stylu autora. Na początku czytało mi się bardzo ciężko. Książka rozpoczyna się wpisem z gazety sprzed kilku lat. Następnie przeskakujemy do obecnych wydarzeń. W ten sposób poznajemy cała historię - relacje 'na żywo' ze strony różnych bohaterów przeplatają się z fragmentami reportaży, zeznaniami sądowymi z przyszłości oraz innymi wpisami z gazet. Po prostu trzeba się do tego przyzwyczaić. Kiedy już zrozumie się mechanizm opisywania całej historii człowiek zaczyna rozumieć co się dzieje. King nie podaje wszystkie na tacy - zmusza czytelnika do analizy, zapamiętywania faktów, snucia domysłów. Powoli wprowadza nas w świat Carrie White i jej mocy. Aby jeszcze lepiej zrozumieć całą historię, autor dzieli ją na 3 części, chociaż podział akcji wydał mi się trochę dziwny... Jedyny minusik jeśli o to chodzi, chociaż nie ma on większego znaczenia.
Co do samej książki mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony horror to na pewno nie był. Jakiś dreszczyk emocji, niepokoju? Może i tak, ale bez rewelacji. Wszyscy się nad Kingiem zachwycają, więc sądziłam że sam debiut był dosyć owocny... Naprawdę nie wiem co myśleć. Bo z drugiej strony książka jest dobra, ciekawie napisana, wszystko jest przemyślane. Czasem czytelnikowi wydaje się że to on sam jest Carrie (tekst pisany w nawiasach bez żadnych przecinków kropek znaków zmusza do myślenia i robi z czytelnikami co chce). Raz jest nam jej żal, za chwilę zastanawiamy się jak ona mogła. Książka wzbudza mieszane uczucia - tego jestem pewna.
Czy polecam? Cóż, dla znawców horrorów książka straszna raczej nie będzie, dla tych mnie obeznanych też nie powinna. No chyba że przeraża was krew - wtedy od tej książki z daleka, bo krew się leje strumieniami (i to dosłownie).
Jak widzicie ciężko mi powiedzieć o książce coś więcej bo i za bardzo bez spojlerów nie ma co mówić. Książka cienka, ale zmuszająca do myślenia - w sumie na zimowy wieczór nie najgorsza.