Miłość i fizyka we wszystkich odsłonach - recenzja książki 'Will Grayson, Will Grayson"

Autor: David Levithan, John Green
tytuł oryginału: Will Grayson, Will Grayson
wydawnictwo: Bukowy Las
data wydania: 4 marca 2015

Staram się tego nie robić, ale muszę zdradzić wam bardzo ważną rzecz dotyczącą fabuły. Głównym tematem jest miłość, ale nie taka jak wszystkim się wydaje. Miłość inna i w pewien sposób zaskakująca, która staje się nie do wytrzymania...

Pewnego zimnego wieczoru w Chicago przecinają się ścieżki dwóch Willów Graysonów. Nazywają się tak samo, ale do tej chwili żyli w zupełnie różnych światach. Teraz ich życie rusza w całkiem nowym i nieoczekiwanym kierunku. Po drodze jest miejsce na przyjaźń i miłość, muzykę i futbol, a emocjonalna plątanina znajduje kulminację w najbardziej szalonym i spektakularnym musicalu, jaki kiedykolwiek wystawiono na deskach licealnych scen.

I jak w życiu prywatnym, na co dzień jest mi to obojętne, tak uważam że nie jest to dobry materiał na taką książkę. Mianowicie chodzi o miłość homo, gdzie większość bohaterów tego dzieła jest gejami. Powiedziane prosto z mostu - trudno. Wybaczcie że zabieram wam tą wątpliwą przyjemność odkrywania o czym tak naprawdę książka jest. Bo dla mnie jest właśnie o tym. Tu gej, tam gej, na kolejnej stornie kolejny gej. Nie jest to pierwsza książka w której pojawiają się osoby o innej orientacji. W książkach Cassandry Clare występuje tak dobrze znany (i uwielbiany) paring MALEC. Tu przyznaję się bez bicia, uwielbiam ich! Natomiast w historii o dwóch Willach było tego za dużo. Gdyby jeszcze ich uczucia i emocje były przerzucane trochę bardziej dyskretnie, trochę mniej natarczywie narzucane czytelnikowi nie było by tak źle. Ale zarówno John Green jak i David Levinthan walą prosto z mostu o gejowskich fantazjach. Tolerancja tolerancją, ale uważam że to już lekka przesada.
Co więcej o treści? Na dobrą sprawę nic. Wszystko kręci się wokół Kruchego i jego musicalu, który jak myślicie, o czym jest? Tak! Właśnie o gejach!
Ale, ale - żeby nie było zbyt męsko pojawia się także para hetero za co jestem naprawdę wdzięczna Greenowi. Bo co za dużo to nie zdrowo.
Dlaczego wspominam o fizyce? Niby nie jest to główny temat, raczej poboczny wątek ale bardzo mi się spodobał więc musze o nim wspomnieć. Teoria o żywym i martwym kocie w pudełku. Psychologiczna perełka. Jak fizyki nienawidzę, tak tą teorie wielbię.
Ostro pojechałam po książce, ale niestety taka jest prawda. Narzucanie czytelnikowi stwierdzenia że inne wcale nie znaczy gorsze a wręcz przeciwnie moim zdaniem jest chamskie. Wiadomo, że pisarz zawsze zawrze w pisanej przez siebie historii swoje własne poglądy. O to chodzi w pisaniu! Jednak tym razem naszym autorom został odebrany dar perswazji, a zamiast niego podarowana została bezpośredniość i to w niezłym nadmiarze.
Jednak żeby nie pokazać wam książki wyłącznie w czarnych barwach mam też plusy! Po pierwsze pomysł aby całość przedstawić z perspektywy dwóch osób o tym samym imieniu, ale zupełnie innych osobowościach i preferencjach. Przyznam, że było to dosyć ciekawe. Po drugie chylę czoła przed Davidem Levithanem za formę jego rozdziałów. o co chodzi? już tłumaczę. wszystkie rozdziały davida zostały napisane tylko z małych liter. na początku przyznaję, było to trochę nurzące, ale potem uwielbiałam tą formę! jeszcze nigdy nie spotkałam się z czymś takim.
Na tym jednak pozytywy się kończą. Nie potrafię wam powiedzieć prawie nic o bohaterach. Dlaczego? Tak bardzo denerwowała mnie główna tematyka książki, która przebijała się ciągle między wierszami, że nie mogłam się skupić na osobowościach bohaterów. Jedyne co w miarę zapamiętałam - wszyscy byli wkurzający i nadmiernie przewrażliwieni. Koniec.
Książki nie polecam. Green zawiódł mnie na całej linii, a jeśli chodzi o Levithana... może dam mu jeszcze kiedyś szansę. Jeśli nie macie wyrobionego zdania o homoseksualistach książka pomoże wam je sobie wyrobić. Jeśli macie słaba psychikę - po prostu wam je narzuci. Moim zdaniem historia mocno przekombinowana i na siłę 'młodzieżowa'. Niestety, tym razem jestem na NIE.